Robert de Niro rođen je u Njujorku 17. avgusta 1943, u porodici umjetnika. Otac, Robert de Niro stariji, pjesnik, slikar i kipar, i majka Virdžinija Admiral, slikarka, koji su se upoznali na kursu slikarstva u gradiću Provinstaun, u Masačusetsu, razveli su se kada mu je bilo dvije godine. Živio je s majkom u dijelu Menhetna poznatom kao Little Italy, a s ocem se susretao uglavnom u kino-dvoranama. Nakon osnovne škole majka ga je upisala u privatnu High School of Music & Art and Performing Art, koju je kao trinaestogodišnjak napustio i priključio se uličnoj bandi tinejdžera. Iz tog perioda potiče De Nirov nadimak Bobby Milk, koji je zaradio zbog bljedunjavog tena, krhke građe i stidljivosti. Ipak se ubrzo vratio učenju, te pohađao konzervatorijum Stela Adler, kao i Actor’s Studio slavnog Lija Strasberga, mada se često sukobljavao s njegovim metodama i članstvo koristio samo zbog profesionalnog prestiža. Prvi honorar zaradio je sa šesnaest, ulogom u Čehovljevom Medvjedu, a narednu deceniju proveo je na pozorišnim daskama u mnogobrojnim off-Brodvej produkcijama. Saradnja sa Brajanom de Palmom važna je za početak De Nirove karijere na velikom platnu, iako isprva nije išlo glatko. Godine 1963. dobio je prvu filmsku ulogu u njegovom filmu Wedding Party, ali je prikazan tek 1969. i prošao skoro nezapaženo, a uslijedili su Pozdravi 1968. i Zdravo, mama! 1970. godine. Tek poslije tri godine dobio je prvu zapaženiju ulogu igrača bejzbola Brusa Pirsona u filmskoj adaptaciji istoimenog romana Bang the Drum Slowly, reditelja Džona D. Henkoka, za koju je osvojio nagradu njujorških kritičara. Nakon toga ponude su počele da se nižu jedna za drugom, a De Niro počinje dugotrajnu i plodnu saradnju s Martinom Skorsizijem, s kojim je snimio osam filmova, među kojima kultni status imaju Taksista, Razjareni bik i Dobri momci. De Niro je najavio novu saradnju sa Skorsizijem, film The Irishman, po knjizi I Heard You Paint Houses, Čarlsa Branta, o nestanku mafijaša i sindikalnog lidera Džimija Hofe, u kojem će glumiti i Al Paćino.
Pogledajte ovu objavu na Instagramu.
MANIJAKALNE PRIPREME Svjetska slava i popularnost postale su dio De Nirovog života 1974. godine, kada je za ulogu mladog Vita Korleonea, u Kopolinom Kumu 2, dobio Oskara kao najbolji sporedni glumac. Da je od samog početka karijere najozbiljnije pristupao svakoj ulozi i skoro manijakalno se pripremao, govori podatak da je četiri mjeseca učio sicilijanski dijalekt, ne želeći niti jedan detalj prepustiti slučaju. Za ulogu vijetnamskog veterana Trejvisa Biklea, usamljenog, neprilagođenog i depresivnog taksiste s PTSP-om, pripremao se radeći kao taksista na Menhetnu, a njegova rečenica You talkin’ to me (inače improvizacija, jer u scenariju piše: Trejvis gleda u ogledalo), izgovorena pred ogledalom, ušla je u istoriju filma. Skorsizijev Taksista De Niru je donio Zlatnu palmu, zaradio je nekoliko nominacija za Oskara, postao jedan od najvažnijih filmova decenije, ali i izazvao niz kontroverzi zbog pretjeranog nasilja. Za ulogu taksiste Trejvisa prilično je smršao, a pripremajući se za ulogu boksera Džejka La Mote u Razjarenom biku udebljao tridesetak kilograma i trenirao boks. Sparing partner bio mu je lično La Mota, koji je izjavio da De Niro poslije toliko treniranja može da se upusti u borbu s profesionalcem. Godine 1976. zaigrao je u Bertolučijevom remek-djelu Dvadeseti vijek, priči o dva prijatelja (De Niro i Žerar Depardje) rođena u Italiji istog dana 1901. te njihovim životima tokom Drugog svjetskog rata. Dvije godine kasnije glumio je Majkla Vronskija u kultnom Lovcu na jelene, što mu je donijelo nominaciju za Oskara u kategoriji za najboljeg glumca. U mjuziklu Njujork, Njujork, koji je prošao katastrofalno i nakog kojeg je ostala samo istoimena pjesma, dobio je ulogu saksofoniste i, prirodno – naučio da svira saksofon; u mračnom i nasilnom Rtu straha, tumačeći okrutnog silovatelja, izbrusio je zube… “Imao sam sjajnu učiteljicu glume, Stelu Adler, koja je prezirala metod Stanislavski, uz niz savršenih i logičnih obrazloženja. Ali, meni je bio OK, glumac mora da radi na sebi, a nikako da likove pretvara u sebe. Morao sam da dobijem dozvolu za taksiranje za Taksistu, da se udebljam se 30 kilograma za Bika…, inače ne bih bio u stanju dobro glumiti. U pravu je Vudi Alen kada kaže da postoji samo jedno pravilo u životu: whatewer works.”
OCU U ČAST Tokom redovnog ljekarskog pregleda, De Niru je krajem 2003. otkriven karcinom prostate u početnoj fazi, nakon čega je njegov glasnogovornik izdao kratko saopštenje za javnost i zamolio za poštivanje glumčeve privatnosti. Nekoliko mjeseci kasnije uspješno je operisan, a nakon potpunog oporavka dao je kratku izjavu za Daily Record: “Srećan sam što je moj ljekar primijetio da nešto nije u redu. Mom ocu je ustanovljena ista dijagnoza kad mi je bilo četrdeset, te od tada odlazim na kontrolu tri-četiri puta godišnje.” Iako je Robert de Niro stariji 1993. umro od karcinoma prostate, sin je bio optimističan i duboko vjerovao da će se oporaviti, nimalo ne zapostavljajući karijeru. U znak sjećanja na pokojnog oca, De Niro je ustanovio nagradu za umjetnike. Nagradom od 25.000 dolara želi da pomogne slikarima koji su kao njegov otac “cijeli život posvetili umjetnosti”.
Godine 1989. osnovao je producentsku kuću TriBeCa Productions i 1993. debitovao kao reditelj s filmom Bronx. Nakon terorističkog napada na Njujork, kao rođeni Njujorčanin predano se uključio u projekt obnavljanja Menhetna, pogotovo kvarta Tribeka, koji često služi kao filmska lokacija i gdje žive poznati glumci. Zajedno s Krejgom Hatkofom i Džejn Rosental, uz pomoć 1.300 volontera i za 120 dana planiranja, 2002. osniva Tribeka Film Festival, koji je postigao ogroman uspjeh kod publike i kritike, te postao jedan od najznačajnijih, a Triangle Below Canal, kvart nekad krcat napuštenim industrijskim skladištima, danas je okupljalište umjetnika iz cijelog svijeta.
Pogledajte ovu objavu na Instagramu.
ANTI-ZVIJEZDA Iako decenijama slavan i poznat u cijelom svijetu, De Niro oduvijek ljubomorno čuva privatnost i jedna je od rijetkih holivudskih anti-zvijezda. Poznat je po tome što rijetko daje intervjue, a kada na njih i pristane, novinari dobiju spisak pitanja koja ne smiju da postavljaju. Njegovo ime se rijetko pojavljuje u žutoj štampi, nema ga na zabavama i mondenskim dešavanjima, koje uglavnom vrve i mladim i starim, poznatim i manje poznatim glumcima, te nema mnogo poznatih detalja iz De Nirovog privatnog života. Ono što se zna jeste da je 1976. oženio pjevačicu i glumicu Dajanu Abot, s kojom je dobio sina Rafaela, a usvojio je i njenu kćerku iz prethodne veze, Drenu. Nakod razvoda, 1988. godine, imao je nekoliko veza, a najviše se pričalo o onoj s top modelom Naomi Kembl. U drugi brak ušao je u junu 1997, tajno se vjenčavši s bivšom stjuardesom Grejs Hajtauer, s kojom je prethodno bio u dvogodišnjoj vezi. Godinu kasnije dobili su sina Eliota, a De Niro iz dugogodišnje veze s bivšim modelom Tuki Smit ima još dva sina, blizance Džulijana Henrija i Arona Kendrika, začete in vitro i koje je rodila surogat majka.
De Niro je ove godine u martu objavio kako je njegov sin Eliot autističan, zbog čega se on zalaže za “bezbjednu vakcinaciju”. Nakon što je na Tribeki najavio projekciju dokumentarnog filma Vaxxed: From Cover-up To Catastrophe, žestoko je kritikovan te je bio prisiljen povući film. “Mnogo toga nije rečeno. Kao da niko ne želi da se bavi time, ili tvrde da su to istražili i da je to završena priča. Ipak, mnogi ljudi tvrde da su se njihova djeca preko noći promijenila poslije vakcinacije. Moja žena kaže da se to desilo i našem sinu. Kao roditelj djeteta sa autizmom ja sam zabrinut, želim da znam istinu.”
BITI NORMALAN Mada gleda mnogo filmova, i to uglavnom rano ujutro, De Niro nikada ne gleda svoje. Pokušavao je, priznaje, ali svaki put je to pravo mučenje: “Počnem da gledam i s prvim kadrovima u kojima se pojavljujem počnu da se otvaraju drugačije mogućnosti, postane mi jasno da sam to mogao uraditi mnogo, mnogo bolje. Kako sam s godinama postao tolerantniji i manje samokritičan, počeo sam da razmišljam o tome da uzmem malo duži odmor i jednom odgledam sve što sam snimio, da konačno shvatim šta sam to radio svih ovih godina. Van seta ne želim da glumim, ne želim da budem tamo neki lik, pa ima ljudi koji pomisle da sam uobraženi snob. U glumačkom svijetu je kao nekakav grijeh biti normalan, kao da svijet već nije dovoljno lud sam po sebi.” Nedavno je izjavio kako nikada neće otvoriti profil na nekoj društvenoj mreži, jer ne osjeća potrebu da obožavaoce svakodnevno obavještava o tome šta ima novo u njegovom životu. “Nemam nikakav online klub fanoca s kojima komuniciram, ne treba mi to. Moji mlađi rođaci su u svemu tome i tu i tamo mi pokažu. Služim se ja kompjuterom i sve to, ali jednostavno ne koristim društvene mreže.”
GRACIJA 86/avgust 2016.
Priredila Snežana Crkvenjaš