Simon Sinjore nije bila klasična ljepotica; plijenila je provokativnošću, posebnom senzualnošću, dubokim glasom i jedinstvenim talentom. Njene najbolje i najpoznatije uloge uglavnom su oscilirale od djevojke nekog od mračnih pripadnika podzemlja do ulične prostitutke. Njena gluma bila je posebna: uvijek je bila smirena, prodornog pogleda i zračila je neizmjernom unutrašnjom snagom. Bilo da se našla u ulozi nestašne ili patetične žene, svaka uloga kao da je napisana upravo za nju, rađena po mjeri. Ni najmanje nije bilo važno što se radnja filma mogla predvidjeti; sugestivnost i šarm učinili su je istinskom divom francuskog filma.
SEKRETARICA I GLUMICA Simon Henrijet Šarlot Kaminker rođena je u Visbadenu 25. marta 1921. kao najstarija od troje djece Parižanke Žoržet Sinjore i Andree Kaminkera, poljskog Jevreja. Iako na njemačkoj teritoriji, tada, nakon Prvog svjetskog rata Visbaden se nalazio pod francuskom okupacijom. Andre Kaminker (1888-1961) bio je izumitelj simultanog prevođenja i jedan od osnivača AIIC-a, Međunarodnog udruženja konferencijskih prevodilaca, a kasnije i glavni prevodilac Vijeća Evrope. Bio je u vojsci kada se Simon rodila, a kada se vratio 1923. godine, porodica seli u pariško predgrađe Neuilly-sur-Seine. Odrastala je i školovala se u intelektualnom okruženju, naučila engleski i latinski te dobila sertifikat predavača. Tokom nemirnog perioda uoči Drugog svjetskog rata, porodica opet seli, ovog puta na sjeverozapad Francuske, u Bretanju, ali se Simon vraća u Pariz 1941. godine. Zapošljava se kao sekretarica u redakciji časopisa Le nouveau temps, čiji je osnivač bio Žan Lušer, otac njene bivše školske drugarice Korin. Upravo zahvaljujući Korin koja je počela da glumi, Simon pomalo počinje da upoznaje svijet kinematografije. U to vrijeme učvrstila je prijateljske veze sa grupom pisaca i glumaca koje je upoznala u Café de Flore. Podržavali su Simonino zanimanje za glumu, u čemu je prednjačio njen tadašnji ljubavnik, glumac Danijel Želan. Godine 1942. počinje da se pojavljuje u sporednim ulogama, što joj je omogućavalo da dodatno zaradi i izdržava roditelje i dva brata. Uzima majčino djevojačko prezime Sinjore kako bi prikrila jevrejsko porijeklo.
View this post on Instagram
ALEGRE I MONTAN Godine 1943. upoznala je reditelja i scenaristu Iva Alegrea, za kojeg se udala poslije godinu dana, a u aprilu 1946. rodila kćerku Ketrin. Iste godine Simon je dobila ulogu u filmu Macadam, koja joj je 1947. donijela Nagradu Suzane Bjanketi. Alegre joj je namijenio prve značajne uloge u svojim filmovima, među kojima je i ona lučke prostitutke u Dédée d’Anvers, nakon koje postaje poznata širem auditorijumu. U zlatno doba kvarta Saint-Germain-des-Prés u šestom arondismanu, Simon se kretala u društvu značajnih i obrazovanih ljudi na lijevoj obali Sene, nosila flanelske pantalone, rolke i pušila cigarete Caporal. Antikonformista, borbena, odana socijalnoj pravdi i jednakosti, upoznala je Žaka Prevera i sprijateljila se sa njim. Nekoliko godina kasnije, upravo on je upoznao Simon sa naočitim mladićem koji je kao dječak stigao iz Italije, lučkim radnikom kojeg je kasnije otkrila i Edit Pjaf, učinivši da postane pjevač. Bio je to Ivo Livi, poznat kao Iv Montan. U avgustu 1949. Simon je odlučila da napusti muža i da počne živjeti sa Montanom. Vjenčali su se u decembru 1951. i njihova burna veza trajala je sve do Simonine smrti 1985. godine.
Glumac i šansonjer Iv Montan bio je poznat po mnogobrojnim avanturama, varao je Simon na svakom koraku, a najpoznatija je njegova afera sa Merilin Monro. Tokom puta u Ameriku, zbog preuzimanja Oskara, par Montan-Sinjore imao je priliku da upozna Merilin Monro, tada udatu za pisca Artura Milera. Merilin je u zgodnom i šarmantnom Montanu vidjela idealnog partnera za muzičku komediju Džordža Kjukora Let’s Make Love, čije je snimanje trebalo uskoro da počne. Simon se vraća u Pariz, a između Iva i Merilin rađa se strasna veza, koja ubrzo postaje tema svih medija i o kojoj se više pričalo nego o samom filmu. Nakon premijere, Montan se pomirio sa suprugom i vratio u Francusku.
Pogledajte ovu objavu na Instagramu.
OSKAR Pedesetih godina, Simon Sinjore pojavljivala se u nekoliko značajnijih francuskih filmova: Therese Raquin (1953), Les diaboliques (1954), Les Sorcières de Salem (1957). Pažnju šire javnosti skrenula je 1950. godine, glumeći prostitutku u filmu La Ronde, koji je ocijenjen kao nemoralan i čije je prikazivanje bilo zabranjeno u Njujorku. Film Casque d’Or, Žaka Bekera, snimljen prema istinitoj priči o uzbudljivom i tragičnom životu Ameli Eli, pariške prostitutke iz 19. vijeka, oduševio je publiku i donio joj nagradu Britanske filmske akademije. Godine 1959. osvaja Oskara za najbolju žensku ulogu u filmu Soba na vrhu, Džeka Klejtona, kao i nagradu Kanskog festivala. Postala je prva francuska glumica i prva žena koja dobija ovakvu vrstu priznanja, nakon čega su uslijedile ponude holivudske produkcije. Sinjore ih odbija i nastavlja da radi u Francuskoj i Engleskoj, a par godina kasnije ipak odlazi u Ameriku i snima nekoliko filmova: The Deadly Affair i Morski galeb Sidnija Lumeta, Games Kertisa Haringtona, te Brod luđaka iz 1965, Stenlija Kramera, kada je za ulogu grofice ponovo bila nominovana za Oskara.
View this post on Instagram
KAO DRUGE ŽENE Zadnji put je glumila u filmu L’Etoile du Nord, snimljenom 1981. godine, nakon kojeg se povukla zbog višestrukih zdravstvenih problema. Jedan od njih bilo je teško očno oboljenje zbog kojeg je počela naglo da gubi vid. Svaka Simonina rola bila je nezaboravna, čak i kada je postajala sve deblja, što zbog godina, što zbog pretjeranog konzumiranja alkohola. Često je bila kritikovana zbog viška kilograma i zapuštenog izgleda, kritičari su je upoređivali s ostarjelim bokserom i Marlonom Brandom. Ali, Simon im nije pridavala značaj. I tada, i u mladosti beskrajno je prezirala glamur, a uvijek bila sjajna glumica. Izjavila je kako stari na isti način na koji stare sve ostale žene koje nisu glumice. Umrla je od raka pankreasa u 64. godini, 30. septembra 1985. godine, u svojoj kući na sjeveru Francuske, a sahranjena je u Parizu na čuvenom groblju Père Lachaise, gdje počivaju mnoge slavne žene: Edit Pjaf, Sara Bernar, Isadora Dankan…
ADIEU, SIMON Nostalgija nije ono što je nekad bila naziv je autobiografije Simon Sinjore, objavljene 1976. godine, koja je imala jednak uspjeh kao i njeni filmovi. Napisala je i roman Adieu, Volodia, o grupi jevrejskih migranata iz Rusije i Ukrajine, koji rade u pariškoj filmskoj i pozorišnoj industriji od 1926. do 1945. godine. Objavljen je 1985, iste godine kada je umrla, a kritičari su napisali: “Simon Sinjore bila je žena izvanredne ljepote, ali ne samo to. Posjedovala je izuzetan talenat za pisanje, na veoma sugestivan način dočarala atmosferu pariškog života, te čitaocima skretala pažnju na dešavanja jednog vremena, na brzo zaboravljenu evropsku tragediju. Bila je Parižanka koja se znala pretvoriti u proleterku i kao buldožer rušiti sve pred sobom, izgledati prirodno i autoritativno kao djevojka iz predgrađa u ulozi sudije u borbi s noževima dvojice mladića koji se bore za njenu naklonost.”
GRACIJA 52/2015.
Priredila Snežana Crkvenjaš
